Kwestia, jak powiedzieć rodzicom o depresji, może powodować znaczny stres. Wielu nastolatków obawia się proszenia o pomoc, szczególnie w tak delikatnych zagadnieniach. Zapoznaj się z tekstem i sprawdź, dlaczego mimo wszystko warto się przemóc i poszukać wsparcia jak najszybciej.
Objawy depresji
Przez długi czas specjaliści byli zdania, że depresja nie występuje u dzieci. Dzisiaj na szczęście wiadomo, że ta choroba może dotknąć każdego. Co więcej, w okresie dojrzewania człowiek jest dużo bardziej narażony na zranienie, które może z czasem przyjąć formę depresji. Wynika to z faktu, że nastolatki są wyjątkowo wrażliwe; trudne wydarzenia, które dla dorosłych nie stanowią problemu, u młodych ludzi urastają do ogromnych rozmiarów.
Być może podejrzewasz depresję u siebie lub któregoś ze znajomych, ale nie masz pewności? Do jej objawów, na jakie warto zwrócić uwagę, należą m.in.:
- odczuwanie ciągłego zmęczenia, brak energii;
- zaburzenia snu (bezsenność lub zwiększenie potrzeby snu);
- zaburzenia apetytu;
- obniżenie nastroju;
- apatia;
- trudności z koncentracją, problemy w nauce;
- nieadekwatne reakcje emocjonalne np. nagła złość, agresja, znaczne przygnębienie;
- objawy psychosomatyczne np. bóle głowy, brzucha, omdlenia;
- negatywne myśli o własnej osobie lub o przyszłości;
- samookaleczanie się lub myśli o samookaleczeniu;
- zainteresowanie tematem śmierci, myśli samobójcze.
Jeżeli wymienione powyżej symptomy (nawet 2-3) utrzymują się od co najmniej dwóch tygodni, jest to niechybna oznaka, że dana osoba mierzy się z depresją lub innymi, powiązanymi z nią problemami natury psychicznej. Co należy zrobić w takiej sytuacji?
Masz prawo prosić o pomoc!
Wiele nastolatków, którzy mierzą się z depresją, obawia się prosić rodziców o wsparcie. Martwią się, że mamę i tatę zbyt zaniepokoją się rozmową o depresji, nie będą umieć pomóc lub, co gorsza, zbagatelizują problem. Pamiętaj jednak, że, niezależnie od tego, z jakim problemem się mierzysz, zasługujesz na wsparcie i pomoc. Fakt proszenia o nie rodziców jest jak najbardziej normalny.
Przygotuj się do rozmowy
Z rozmową o zdrowiu psychicznym nie warto zwlekać. Nie oznacza to oczywiście, że nie możesz się do niej przygotować. Zastanów się, co dokładnie chcesz powiedzieć swoim rodzicom i spisz wszystko na kartce. Wypunktuj wszystkie niepokojące cię sygnały, które mogłyby wskazywać na to, że mierzysz się z depresją. Zastanów się także, jakiej dokładnie pomocy oczekujesz od swoich rodziców.
Jeżeli rozmowa z rodzicami zbyt cię krępuje lub napawa lękiem, możesz także spróbować napisać do nich list, który im później wręczysz. Opowiedz w nim o swoich emocjach i problemach, z jakimi przyszło ci się ostatnio mierzyć.
W trakcie rozmowy możesz spodziewać się wielu pytań, co może być dość frustrujące. Pamiętaj, że jeżeli są one dla ciebie mocno krępujące albo przytłaczające, nie musisz zmuszać się do udzielania wyczerpujących odpowiedzi od razu. Pierwsza rozmowa o tym, co aktualnie przeżywasz, jest wystarczająco stresującym wydarzeniem.
Jednocześnie miej na uwadze, że takie “przesłuchanie” ze strony twoich rodziców nie wynika z ich złej woli; wręcz przeciwnie, większość matek i ojców próbuje zrozumieć twoje zmagania i okazuje w ten sposób swoją troskę.
Poproś o wizytę u psychologa
Po opowiedzeniu o swoich problemach najbliższym dobrze byłoby poprosić o pomoc w umówieniu cię do psychologa i psychiatry. Rodzice, nawet najbardziej wspierający, nie zastąpią profesjonalisty, który dysponują odpowiednią wiedzą i lekami.
Osoba niepełnoletnia ma prawo poprosić rodziców o pomoc w zorganizowaniu wizyty u psychologa bądź psychiatry. Zdarza się, że matki i ojcowie często czują się zawiedzeni, kiedy ich dziecko woli szukać pomocy u obcej osoby. Pamiętaj jednak, że taka reakcja to najczęściej wynik strachu, a nie rozczarowania. Jeżeli twoi rodzice mają opory przed zapisaniem cię do lekarza, możesz powiedzieć, że nie jest to kwestia braku zaufania do ich umiejętności czy chęci pomocy, a konieczność; bez specjalisty trudno będzie ci stanąć na nogi.
Pomoc innego dorosłego
Zdarza się, że spokojne porozmawianie o depresji z rodzicami lub opiekunami nie wchodzi w grę. Być może to oni są powodem pogarszającego się samopoczucia albo, mimo prób, stale bagatelizują problem. W takiej sytuacji warto zwrócić się o pomoc do innego dorosłego. Być może masz dalszą rodzinę, która byłaby skłonna wysłuchać cię i wspomóc w poszukiwaniu odpowiedniego psychoterapeuty? Dobrym pomysłem jest także zwrócenie się do szkolnego pedagoga lub psychologa – w końcu pomoc uczniom w kryzysowych sytuacjach ro część ich pracy!
Podsumowanie
Nastolatki często ma spory problem z mówieniem o tym, że potrzebują pomocy rodziców. Wiele młodych osób zastanawia się, jak powiedzieć mamie o owsikach, czy innych schorzeniach natury fizycznej; depresja, prócz tego, że wymaga pomocy, jest problemem nienamacalnym, a tym samym jeszcze trudniejszym w rozprawieniu się z nią. Rozmowa z zaufaną osobą dorosłą jest jednak niezbędna w skutecznym pokonaniu choroby, dlatego nie zwlekaj i porozmawiaj z rodzicami jak najszybciej!
Zobacz także:
- Jak powiedzieć rodzicom o orientacji – kiedy warto zrobić coming out?
- Jak powiedzieć mamie o okresie? Wiadomość o pierwszej miesiączce
- Jak powiedzieć rodzicom, że mam chłopaka? Poradnik dla chłopców i dziewczyn
- Jak powiedzieć rodzicom o ciąży?
- Jak powiedzieć mamie o owsikach? Sposoby na wstydliwy problem owsicy
